Ef ég væri kaddl

Ég verð stundum ótrúlega þreytt á því að vera kona.

Það koma tímar þar sem ég væri bara alveg til í að vera kall.
Verst að þá þyrfti ég kannski að kyssa kjeddlingar,
nema ég væri hommi,
en þá væri ég að vissu leiti kona svo það væri bara bull.

Ég væri til í að vera kall á mínum aldri.
Háskólamenntaður, myndarmaður um fertugt.

Svona nett kærulaus og clueless, skítsama um hrukkurnar á fésinu og bumbuna fyrir ofan strenginn. Snúður væri eitthvað sem ég borðaði þegar mig langaði í hann og pulsa og bland í poka flokkaðist sem hádegismatur .

Þegar ég færi í sturtu skellti ég mér bara beint í fötin eftir að hafa þurrkað mér, ekkert krem, hárblástur eða meiköpp. Bara renna fingrunum í gegnum lubbann og málið væri dautt. Ég gæti sprangað um ber að ofan í gallabuxum og ekki einu sinni spáð í það að brjóstin væru farin að síga aðeins og hárvöxtur væri eitthvað sem ég myndi raka framan úr mér þegar og ef ég nennti. Mætti jafnvel þannig og í áðurtöldum gallabuxum og bol á deit númer tvö og leiddi ekki einu sinni hugann að því hvernig ég liti út. Fengi líklegast stig út á það.

Ég gæti farið út og fengið mér að **** þegar mig langaði til og nóg væri til af ungu lambakjöti til að fullnægja þeirri frumþörf, en ég færi hinsvegar bara heim til mín strax að loknum verknaði, gjörsamlega samviskulaus og laus við móral þó ég hefði ekki einu sinni hugmynd um hvað drátturinn héti.

Neglur væru eitthvað sem ég leiddi hugann að þegar þær færu að trufla mig og ef ég þyrfti að leysa vind þá bara gerði ég það......því betra er jú úti en inni.

Ég þyrfti aldrei að þykjast hafa átt færri rekkjunauta en ég hefði í rauninni átt, aldrei að þykjast saklausari en ég væri eða spila mig umkomulausari og bjargarlausari en ég í raun væri. Tilfinningar væru eitthvað sem ég dílaði við í einrúmi og þá á klukkutíma.

Ég þyrfti ekki alltaf að passa mig á að vera ekki OF klár, OF hávær, OF klúr, OF framfærinn, OF ákveðinn.......OF......jaa bara OF, því að ég væri nefnilega karlmaður og þeir eru aldrei “OF” neitt nema þá kannski OF kvenlegir.

Gleraugun mín þættu sjarmerandi og gáfuleg, gráu hárin eitthvað til að skarta en ekki lita og bjór væri mældur í gleði per dós, en ekki kaloríum. Ræktin væri eitthvað sem ég stundaði rétt á meðan að ég landaði einhverri píunni, en kortið færi í vanrækt þegar að draumagæsinni væri loks landað.

Ég hefði í það minnsta í kringum 400 þúsund krónur í laun á mánuði og ef að mig langaði allt í einu að eyða öllum peningunum mínum í eitthvað eins og bíl eða veiðistöng þá þætti ekkert athugavert við það. Ég gæti talað um borvélina mína án þess að fólk teldi mig undarlegan og þegar ég yrði þungur í skapi hefði enginn áhyggjur af mér og ég yrði látinn í friði vegna þess að ég þyrfti bara að fá frið til að hugsa. Ég gæti orðið mega pirraður og látið eins og óhemja, en það væri bara eðlilegt því að einhver var leiðinlegur í vinnunni og ég þarf að fá útrás. Börnin mín sé ég einu sinni til tvisvar í mánuði og þá gef ég þeim pizzu að éta og splæsi í bíó og er talinn vera Guð. Ég horfi á boltann með félögunum og við þurfum ekki einu sinni að tala saman þegar við hittumst. Ég er ekkert að spá í hvort að þessi eða hinn sé reiður út í mig, hvort að ég hafi gert rétt í þessu máli eða ekki og mér er drullusama hvað öðrum finnst því að ég er karlmaður og hef alltaf rétt fyrir mér.

Ég þyrfti aldrei að skammast mín fyrir axlirnar á mér.

það sagði hún þá.......